– Update: 31 mei 2017 –

It was 50 years ago today! De beroemdste pop-plaat aller tijden was gisteren jarig. En ter gelegenheid daarvan is er een remix gemaakt. Door niemand minder dan Giles Martin. Dat is de zoon van George Martin: de producer van het origineel, de Vijfde Beatle.

Die Giles Martin. Het is ongelofelijk. Dit is veel beter dan het origineel. De eeuwenoude vraag of de mono-mix of de stereo-mix beter was is nu totaal niet meer relevant. Deze 2017 mix overtreft al je verwachtingen. Eindelijk kan je de plaat horen zoals hij bedoeld was. Eindelijk klinkt-ie eens een keer echt goed. Alsof je ‘m al die jaren altijd alleen maar op een heel klein radiootje heb gehoord, en ‘m nu in de originele studio beluistert, vanaf de originele tapes. Alsof je bij ze in de studio zit! Fenomenaal!

Het origineel was eigenlijk mono, want stereo bestond toen nog nauwelijks. Aan de mono-mix is destijds maandenlang gewerkt, aan de stereo-mix vervolgens maar een paar dagen. Het automatiseren van faders bestond helemaal niet, en er waren maar 4 sporen beschikbaar. Om toch meerdere sporen te kunnen gebruiken werden er telkens tussenmixen gemaakt, met verlies aan kwaliteit. Giles had nu de beschikking over alle originele tapes, gedigitaliseerd en van nauwkeurige notities voorzien door zijn vader.

Paul McCartney heeft persoonlijk zijn zegen aan het project gegeven. Na het beluisteren van de mix zei hij: “We waren best wel een goed bandje!”.

Giles Martin is ook de aangewezen persoon hiervoor, want hij had al eerder zijn sporen verdiend met het Beatles: Love-project. Voor de theatervoorstelling van Cirque du Soleil maakte hij creatieve en prachtige remixen van Beatles-nummers.

Voor Sgt. Pepper was het idee natuurlijk om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven, en alleen de geluidskwaliteit in volle glorie te herstellen. Dat hij daar een ontelbaar aantal moeilijke keuzes heeft moeten maken spreekt voor zich, maar dat hij dat zo ongekend goed en smaakvol heeft gedaan is wel heel bijzonder.

Hier een lijstje op Spotify om de oude versie met de nieuwe remix te vegelijken. Telkens per nummer de oude eerst, en dan de nieuwe remix:

De drums klinken nu eindelijk vet en goed. De bas is schitterend. De backing vocals zijn ongelofelijk veel beter, en de lead vocals ook. Gitaartjes en orgeltjes, geluiden en intro’s zijn allemaal zo goed alsof het zojuist is opgenomen. Het stereo-beeld is eindelijk goed, en niet meer krakkemikkig. Het klinkt allemaal zelfs veel warmer nu, digitaal heeft tegenwoordig geen belemmeringen meer. Valse nootjes en vals zingen kon allemaal nog. Nergens zijn partijtjes digitaal strakgetrokken, zoals ze nu altijd zonder uitzondering zouden doen. Neem die zogenaamd valse basnoot in Fixing a Hole: ik vind dat juist een geniaal mooie noot. Colorful! Zegt-ie toch ook! En zelfs de  alomtegenwoordige Loudness-fout is op deze remix afwezig.

Over 400 jaar zal je deze remix nog steeds horen, zoals we nu nog steeds Don Quijote uit 1605 lezen.

Dit is ook een doorbraak in het uitbrengen van nieuwe remasters. Deze remixen gaan namelijk veel verder, en zijn veel indrukwekkender dan alle vormen van remasters tot nu toe. Andere legendarische platen zullen nu hopelijk ook volgen!

Leuke noot: Vlak nadat de plaat uitkwam in 1967 had Jimi Hendrix zijn eerste grote optreden in London. De Beatles zaten in de zaal, en konden hun oren niet geloven toen hij het concert opende met het titelnummer van hun kersverse plaat. Jimi en zijn band hadden het snel even gerepeteerd. Deze meesterlijke scene is ook het hoogtepunt in de speelfilm Jimi Hendrix: All is by my side.